Een weergaloos familie-epos

Wat een kanjer! En dan bedoel ik niet enkel het volume (bijna 1300 pagina’s) maar ook de inhoud, de thema’s, de stijl, de historische en politieke setting, de uitdieping van de karakters.
Het leven van acht mensen uit zes verschillende generaties van de familie Jasji wordt uitgebreid beschreven. Het situeert zich in Georgië vanaf 1900 tot heden, met op de achtergrond de wereldoorlogen, de opkomst van het communisme, het ontstaan van de Sovjet-Unie en de chaos na het uiteenvallen ervan. Het verhaal situeert zich niet enkel in Georgië, maar ook in Moskou, Londen, Wenen, Berlijn, ... kortom: doorheen heel Europa.

Nino Haratischwili schrijft rijk proza, beeldend en begeesterend. Zo bijvoorbeeld de speciale chocoladedrank, een recept van de betovergrootvader, die als een rode draad doorheen het verhaal loopt: je krijgt het water in de mond als ze daarover schrijft, het lijkt op sommige momenten wel alsof de heerlijk warme chocoladegeur van tussen de bladeren van het boek opstijgt. Ze beschrijft liefde, vriendschap, gruwelen, verraad, en nog vele aspecten van het leven op een menselijke manier, zonder ooit te overdrijven, zonder ooit aan geloofwaardigheid in te boeten.

Dit meesterwerk bevat meerdere verhalen tegelijk, die wel op een samenhangende manier met elkaar vervlochten zijn. Van de personages uit het eerste hoofdstuk is ook nog sprake op het einde van het boek. Het leest super vlot en boeit van de eerste tot de laatste bladzijde. Ik las het in elk geval in sneltreinvaart en had spijt toen ik aan het einde kwam. Een open einde, ook wel verrassend.

Wat een talentvolle schrijfster! Haratischwili slaagt erin de roman fleuve nieuw leven in te blazen, gekruid met een portie feminisme en een dosis maatschappijkritiek. Een modern familie-epos boordevol emoties, van intense vreugde tot bijna niet te dragen leed.