Rouwdouwers laat je in rouw achter

Soms moet je met de deur in huisvallen en dat zal ik hier dus doen. Rouwdouwers is waarschijnlijk het beste boek, dan niet één van de beste boeken dat ik dit jaar zal lezen. Een simpel verhaal over een zus, een broer, een vader. Een meisje dat naar Spanje vertrekt om daar hout te gaan hakken, honden die slaafs hun eigenaar volgen. Falun Ellie Koos schetst korte, kleine en krachtige scènes die zich uiteindelijk tot een verhaal weven dat in je vel snijdt en je adem beneemt. Dat is geen omfloerst taalgebruik om te zeggen dat dit een mooi geschreven en intrigerend boek is, nee, elke zin snijdt door je ziel, elk woord roept een beeld op dat je wereld verbreedt en verkleint tegelijkertijd, door elke scène voelde ik me meer en meer in het nauw gedreven en tegelijkertijd opende de woorden van Koos mijn blik op een manier die ik al lang niet meer heb meegemaakt.

Dit verhaal bestaat om je traag en gestaag te overrompelen als een soort van omgekeerde bildungsroman. Het pad dat hoofdpersonage Ada loopt is onduidelijk in het begin, het golft zoals de wegen tussen de bossen van het Spaanse gebergte waar ze verblijft. Het beeld van een gemoedelijk leventje tussen de schapen wordt ondermijnd door strakke en onheilspellende beelden uit het heden en het verleden en uiteindelijk grijpt het boek je zo bij de keel dat de woorden die je via je ogen binnen laat zaken er als oprispingen weer uitkomen.

Ik kan niets anders dan het gevoel te beschrijven dat ik bij dit boek had en dan nog heb ik het idee dat ik te veel weggeef. Ik ben blij dat ik de achterflap van het boek niet meer uitgebreid bekeek voor ik eraan begon, dat ik er gewoon kon induiken en spartelen tot het einde, me liet meeslepen door de stroom. Het is een ongelooflijk krachtig debuut met sterk opgezette scènes en een onderhuids gevoel dat zich in de lezer vastklauwt. Dit boek gaat mij niet snel meer loslaten en ik hoop jou, als volgende lezer, ook niet.